Marleen’s fotoshoot

Marleen’s fotoshoot

Daar sta ik dan. Voor de oude zuivelfabriek van Kolderveen. Ik heb net mijn auto geparkeerd en ontmoet Sjoerd Banga. Ok. Gelukkig. Ik had al gehoord dat ie aardig is, en dat is ie ook. Ik had hem natuurlijk al wel aan de telefoon gehad, dus hélemaal onverwacht is dat ook niet ;-). Maar toch.

Een week geleden heb ik gebeld met de vraag of hij op korte termijn foto’s van mij wil maken. Ik denk dat ik het woord korte termijn heb gebruikt, omdat ik anders bang was dat ik terug zou krabbelen. Want ik vind het spannend. En ergens vind ik het onzin dat ik foto’s van mezelf wil. Alsof dat een soort ijdelheid is die ik niet wil toestaan.

Hoe dan ook. Daar sta ik dan. Bij Sjoerd voor de oude zuiverfabriek in Kolderveen. Samen brengen we wat spullen naar binnen. Een camera. Een paar tassen. Geen idee eigenlijk wat er in zit, maar ik ben blij dat ik even wat kan doen. Het punt is namelijk; ik ben zenuwachtig. Zo zenuwachtig dat ik vannacht over de fotoshoot gedroomd heb. Nou ja droom, het had wel wat weg van een nachtmerrie. Bizar was het in ieder geval; zo erg zal het wel niet worden.

Ondertussen staan we binnen. We kletsen wat. Beetje aftasten. Sjoerd vraagt wat ik precies van deze fotoshoot verwacht. Of ik nog na heb gedacht over het sóórt foto’s. Ik vertel hem dat ik gewoon leuke, ontspannen foto’s wil. Niet te geforceerd. Beetje casual. Geen idee hoe ik het moet omschrijven, maar hé: ook Sjoerd weet dat een beeld meer zegt dan 1.000 woorden, dus ik laat hem mijn Pinterest board zien. Ook hij heeft een moodboard gemaakt. Wauw, die zijn gaaf zeg, bedenk ik me. Misschien wel een beetje te hoog gegrepen, dit soort foto’s met mij als model. Maar goed, ik laat me verrassen. 

Ok. We gaan beginnen. Sjoerd pakt zijn camera en zet er een lens op. Of ik even op het muurtje wil gaan zitten, dan kan hij even naar het licht kijken. “klik klik klik”. Och mijn hemel. Wat een ongemak. Ik schiet in de lach. “klik klik klik klik klik”. We hebben het over het mijn zenuwen en Sjoerd stelt met gerust. Ik begin me te ontspannen en volg braaf de instructies op. “Loop nu eens daarheen en kijk ondertussen naar mij”. “Wil je nu je hoedje eens langzaam opzetten?” Af en toe kijk ik over zijn schouders mee naar het schermpje van zijn camera. Oh, wauw. Wat gaaf! Maar soms ook erg confronterend. Oef. Die blik. Dat hoofd. (Stom stemmetje, hou je eens stil)

De tijd vliegt. Voordat ik het weet zijn we 2 uur verder en zit het erop. Ik ben moe. Maar ook relaxed en zo blij en tevreden dat ik deze stap heb gezet. Dankbaar stap ik in mijn auto. He verdikkie, nu geduldig wachten op het resultaat.

Vrolijke groet,

Marleen Rumph

Toen ik twee weken later bij Sjoerd op kantoor kwam, kon ik eindelijk het resultaat, de foto’s, bekijken. Ik was zo nieuwsgierig! Mijn eerste reactie? WAUW. Echt WAUW. En OEF. Echt OEF. Ik was kritisch en onder de indruk tegelijkertijd. Het is gek hoe je je eigen ijdelheid gelijk de kop probeert in te drukken met zelfcommentaar. Nou ja, hoe ík dat in ieder geval deed. #scheveglimlach #eneneusgatgroterdandeander. Maar nadat ik wat afstand neem, ben ik echt zó blij met mijn foto’s. Potverdorie wat kan Sjoerd dit toch goed. En hoewel ik dacht dat de fotoshoot mij alleen mooie foto’s zou opleveren, zie ik nu in dat het me veel meer heeft gebracht. #zelfvertrouwen #acceptatie.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•